Maybach

- Alo, salam. Necesen, ay oğul?
- Pis deyilem.
- Sene bir qız tapmışam, görsen, derdinden deli-divane olacaqsan. Belke, göresen onu?
- Ay ana, dedim axı, men hele...
- Offf. Yene başladın? Senin taylarının 2-3 uşağı var e...
- .....
- Yaxşı, özün bilersen. Onsuz da sen bu gedişle düzelen deyilsen. 24 yaşın var, hele de 16 il evvel gördüyün qızın sevgisi ile yaşayırsan...
- Anaaa...



Kamile bizim kende ilk defe gelende men birinci sinifde oxuyurdum. İller ötse de mene ele gelir ki, hemin gün dünen idi ve bu müddet erzinde men heç deyişmemişem. Ele hemin düşünce, ele hemin heyat terzi, ele hemin sevgi... Deyişen, sadece cismimdir. O, Xocalı rayonundan qonşumuz Zoya xalagile qonaq gelmişdi....
İndi de mene ele gelir ki, o, xarici görünüşce heyetimizdeki qızların heç birine benzemirdi. Saçlarının rengi de, gülüşü de, baxışı da tamamile ferqli idi. En qeribesi ise o idi ki, sanki men onu evveller haradasa görmüşdüm. Eslinde ise bu, mümkün deyildi. En yaxşı halda men bu qızı yuxumda göre bilerdim.
Kamileni mene bağlayan başqa bir sebeb ise onun kendimizde qaldığı müddet erzinde ancaq menimle oynamaq istemesi idi. Bezen men öz oyunumuza kenardan bir neferi devet edende o küsürdü. Xocalıdan olan bu qıza o qeder bağlanmışdım ki, axşam düşende, gün batanda, ayrılmaq zamanı çatanda özüme gele bilmirdim ve bir az sonra anama qoşulub Zoya xalagile qonaq gedirdim.
Gelişimiz onu hedsiz derecede sevindirirdi.
O vaxtlar Kamileye qarşı keçirdiyim hisslerin esl adının sevgi olduğunu bilmirdim.
Kamile bizim kendde qonaq idi. Buna göre de mene ele gelirdi ki, üreyimdeki bu hiss ancaq qonaqlara qarşı olan bir hissdir.
Kamileden sonra kendimize, qonşularımıza, evimize çox qonaqlar gelib-getdi. Ancaq hemin qonaqların heç biri ona ünvanlanmış bu hisslere sahib ola bilmedi...
Biz hemişe özümüzden uydurduğumuz “evcik-evcik” oyununu oynayırdıq. Menimle hemyaşıd olmasına baxmayaraq, o, bu oyunun qayda-qanunlarını çox gözel bilirdi. Dediyine göre, bunları anasından öyrenmişdi. Men de, öz növbemde, atamdan öyrendiklerimi - seferden qayıdanda pulları saymağı, bişirilen xörek xoşuna gelmeyende etdiyi hereketleri, her gelişinde anama gül almağını bu oyunda tekrar edirdim. Özümüzden uydurduğumuz bu oyun bize o qeder xoş tesir bağışlayırdı ki, herden bunun oyun olduğunu unudurduq.
Onun bu oyunda xoşuna gelmeyen yegane meqam anasından ferqli olaraq, barmağında üzüyün olmaması idi. Anamın üzüyünü ona getirmek istediyimi bildirende razılaşmadı ve “bu yaxınlarda yeniden Xocalıya qayıdırıq, növbeti defe gelende verersen”, - dedi.

Onun Xocalıya qayıtdığı gün indiki kimi yadımdadır: 1991-ci ilin avqust ayının 29-u idi. O getdi ve bir daha kendimize qayıtmadı. 1992-ci ilin fevral ayının 25-de ailesi ile birge ermenilere esir düşdü Kamile...
Bu xeberi ilk defe sinif yoldaşım Rövşenden eşitdim. Ona ise atası söylemişdi.
Sonradan bildim ki, Kamilenin atası Xocalı uğrunda geden döyüşlerde qehremancasına şehid olmuş, ailesi ise esir düşmüşdü.

Kamile gedenden bir neçe gün sonra anamın nişan üzüyünü oğurlayıb, kenddeki evimizin arxasındakı arxın qırağında gizletdim. Ele indi de hemin üzük oradadır, öz sahibini gözleyir. Anam uzun müddet o üzüyü axtardı, ancaq bir netice hasil olmadığını görüb, elini üzdü. Anam o üzüyü menim “oğurladığımdan” indi de xebersizdir...

Bu günlerde 3 il 6 ay ermeni esirliyinde olmuş, başına çox müsibetler gelmiş Suraxanı rayon sakini Elman Hacıyevden müsahibe aldım. Ondan seni xeber aldım, Kamile. Çox heyecanlı idim, dedim belke esirlikde olanda, Xocalıda mühasirede qalanda seni görüb. Ancaq o, esirlikde olduğu müddetde sen yaşda birisini görmediyini dedi. Ezizim Kamile, seni mene bağlayan bir neçe deyer var. Onlardan biri sevgi, digeri Xocalı derdidir.
Esirlikde başına neler geldi, hansı müsibetlerle, hansı ezab-eziyyetle üzleşdin? Belke heç...
"Ümid en sonda ölür", - deyirler. Döneceyine, menimle rastlaşacağına ümidimi hele de itirmemişem.
Söz verirem, sen dönen gün seherden axşamacan seninle “evcik-evcik” oynayacağam. Qoy desinler deli olub, bu yaşda "evcik-evcik" oyunu oynayır...

Dekabrın 28-i menden 4 yaş kiçik qardaşım İlqarın toy merasimidir. Bağışla meni, anacan...

Müellif: Nicat İntiqam