« Stimul xeyriyye aksiyası keçirecek | Yaponların uniforma çılğınlığı » |
Son
Heç şübhesiz ki, şirketim, fealiyyet gösterdiyi sahe üzre Azerbaycanın en önde geden şirketlerinden idi.
Heç şübhesiz ki, etdiyi yenilikler bu sahe üzre ilk işler olub, reqiblerindan önde idi.
Heç şübhesiz ki, müşteri memnuniyyeti, müşteri ile davranış prinsipleri her zaman yüksekde idi.
Ve en esası o, bir şirket deyil, bir mekteb idi, sözün esl menasında.
Ne qeder hüzünlü olsa da, sonu geldi.
Sabah, 3 il 6-cı ayına keçdiyim şirketimden ayrılmaq üzreyem.
Üç il yarım. Yazı üzerine qısa görünse de, realda az vaxt deyil. Geri dönüb baxdığım zaman, açılmasından aylar önce işlemeye başladığım şirketin geldiyi meqamı, keçdiyimiz yollar, def etdiyimiz çetinlikleri görürem. Ve uğurlarımızı. Bezen düşünürem ki, bizim özelliyimiz nede idi ki, bizi daima qısqanırdılar. Hami, her kes. İller önce işden çıxan işçilerin bile üreyinde bu qısqanclıq, paxıllıq hele de var.
Şirketimi xatırladığım zaman elde etdiyim qiymetli tecrübe, şirket tarixinde qalacaq nailiyyetlerim ile yanaşı bir meqam daha var. Direktorum. O, şirketimize gelen 3-cü rehber idi ve elde etdiklerime, özümü tesqdiqleye bilmeyime göre ona borcluyam. Her zaman edaletli olan, işçilerinin problemleri, qayğıları ile maraqlanan, şirketin inkişafı üçün elinden geleni, mümkün olandan qat-qat artığını eden rehberime qarşı hörmet ve minnetdarlıq hisslerim sonsuzdur. Öten hefte mene verdiyi “men getsem ne olacaq” sualı ile başlayan söhbetimiz zamanı bir ayrılıq olacağını hiss etmişdim. Ele de oldu. Bu hefte son iş heftesidir. Böyük ehtimalla, onunla yanaşı menim de son iş heftem. Men eminem ve bilirem ki, o daha yüksek yerlerde rehber olacaq, daha gözel işler görecek.
Bele. Bu yazını yazmaq bile qeribe gelir mene. Bu şirket ile o qeder özleşmişdim ki, işlediyim müddetde daha yaxşı ve perspektiv teklifler olsa da, qebul etmemişdim, ede bilmemişdim. Dostlarım her zaman deyerdiler ki, sen heç zaman ordan çıxmayacaqsan. Mecazi menada tebii ki. Amma, her aşk başlanğıcdan geriye sayımdır, nece deyerler. Hüzünle yazmağa başladığım bu yazını yazdıqca ara-sıra düşündüm, bütün olanları, keçmişi, tariximizi, ve sona doğru bu hüzün öz yerini daha optimist hisslere buraxır. Heyat davam edir. Yaxşı olacaq. Eminem.
Heç şübhesiz ki, etdiyi yenilikler bu sahe üzre ilk işler olub, reqiblerindan önde idi.
Heç şübhesiz ki, müşteri memnuniyyeti, müşteri ile davranış prinsipleri her zaman yüksekde idi.
Ve en esası o, bir şirket deyil, bir mekteb idi, sözün esl menasında.
Ne qeder hüzünlü olsa da, sonu geldi.
Sabah, 3 il 6-cı ayına keçdiyim şirketimden ayrılmaq üzreyem.
Üç il yarım. Yazı üzerine qısa görünse de, realda az vaxt deyil. Geri dönüb baxdığım zaman, açılmasından aylar önce işlemeye başladığım şirketin geldiyi meqamı, keçdiyimiz yollar, def etdiyimiz çetinlikleri görürem. Ve uğurlarımızı. Bezen düşünürem ki, bizim özelliyimiz nede idi ki, bizi daima qısqanırdılar. Hami, her kes. İller önce işden çıxan işçilerin bile üreyinde bu qısqanclıq, paxıllıq hele de var.
Şirketimi xatırladığım zaman elde etdiyim qiymetli tecrübe, şirket tarixinde qalacaq nailiyyetlerim ile yanaşı bir meqam daha var. Direktorum. O, şirketimize gelen 3-cü rehber idi ve elde etdiklerime, özümü tesqdiqleye bilmeyime göre ona borcluyam. Her zaman edaletli olan, işçilerinin problemleri, qayğıları ile maraqlanan, şirketin inkişafı üçün elinden geleni, mümkün olandan qat-qat artığını eden rehberime qarşı hörmet ve minnetdarlıq hisslerim sonsuzdur. Öten hefte mene verdiyi “men getsem ne olacaq” sualı ile başlayan söhbetimiz zamanı bir ayrılıq olacağını hiss etmişdim. Ele de oldu. Bu hefte son iş heftesidir. Böyük ehtimalla, onunla yanaşı menim de son iş heftem. Men eminem ve bilirem ki, o daha yüksek yerlerde rehber olacaq, daha gözel işler görecek.
Bele. Bu yazını yazmaq bile qeribe gelir mene. Bu şirket ile o qeder özleşmişdim ki, işlediyim müddetde daha yaxşı ve perspektiv teklifler olsa da, qebul etmemişdim, ede bilmemişdim. Dostlarım her zaman deyerdiler ki, sen heç zaman ordan çıxmayacaqsan. Mecazi menada tebii ki. Amma, her aşk başlanğıcdan geriye sayımdır, nece deyerler. Hüzünle yazmağa başladığım bu yazını yazdıqca ara-sıra düşündüm, bütün olanları, keçmişi, tariximizi, ve sona doğru bu hüzün öz yerini daha optimist hisslere buraxır. Heyat davam edir. Yaxşı olacaq. Eminem.
9 comments
Comment from: ayten [Visitor]

09. 03. 10 @ 10:50
Comment from: Burning_Sun [Visitor]

09. 03. 10 @ 11:39
Comment from: Honey [Visitor]

10. 03. 10 @ 08:34

10. 03. 10 @ 10:15

10. 03. 10 @ 14:28
Comment from: Janulka [Member]

10. 03. 10 @ 17:07
Comment from: sensitive [Visitor]

11. 03. 10 @ 06:57
Comment from: su_kimi [Visitor]

19. 03. 10 @ 16:32