Maybach

Heqiqeten de bu heyatda öz başına ve tesadüfen heç ne olmur. Bir daha, bir daha buna emin oldum. Postun davamında oxuyacağınız bir hekaye bunun bir sübutudur...

...bu hadise 2006-cı ilin avqust ayında baş verib. İstanbulda magistratura tehsilimi bitirmiş, Bakıya geri dönmeye hazırlaşırdım. Şeher kenarında yerleşen, kiçik baxçası, baxçaya açılan pencereleri olan bir evde qalırdım. Günlerin bir günü divanda oturub qezet oxuyarken evin ortasında gezen kirpini gördüm. Bax ele belece, evin ortasında ora bura gezirdi. Gözlerime inanmadım, ev hara, kirpi hara. Pencere yerden 1 metr yükseklikde idi, kirpi balasının ağaca çıxıb ordan ağacın budaqları vasitesile eve girdiyi ise heç inandırıcı deyil.



Uzun sözün qısası, Bakıya gelenedek qalan 3-4 günümde kirpi balasını besledim, sonra buraxdıq getdik. Xeyli fotosessiya etmişdim, qeşeng şekiller var idi, lakin hemin şekilleri tanışımın PC-nde unutdum evde. Kirpi haqqında mektub yazıb bir neçe şekil ile birlikde dostuma göndermişdim, o vaxtdan geriye ele hemin yazı ve bir neçe şekil qaldı.

O hadisenin üstünden 3 ile yaxın vaxt keçdi. Kirpi saxlamaq hevesim heç itmedi ve öten aylarda (may, 2009) kirpi balası aldım ve bugünedek saxlayıram. Blogumda yaratdığım "Kirpi world" bölmesi üçün yeni bir yazı olaraq 2006-cı ilde yazdığım, kirpi ile keçirdiyim günü eks etdiren yazı ve geriye qalan şekilleri sizlerle de paylaşmaq istedim.


Avqust 10, 2006
...Kitabxanadan çıxıb eve geldim. Kirpi yatmışdi, qoyduğum “yemek”lere toxunmayaraq. Onu ilk önce oyatdım yuxudan, daha sonra rahat olması üçün qutudan çixartdım ki, bir az gezsin. Ama o qeder tembeldir ki, gezmek istemirdi. Üstünden bir müddet keçenden sonra bir baxdım ki, kirpiden eser elamet qalmayıb. Başladım evleri axtarmağa. Ama ne fayda. Otağımda pencere açıq idi, ama pencereden çıxmaq üçün kirpinin, ki - ona Kipricik adi vermişdim -, divana oppanması, ordan pencere kenarına dırmaşması lazımdır ki - bu pişik deyil kirpi olduğundan adamın buna inanası gelmir. Neyse ki, sonda divanın arxasında tapdım. Bir karton klyok var idi, sen deme bir terefi cırıq imiş, ordan burnunu soxub girib içeri. Ele o karton klyoku ordan çıxarıb göz önüne qoydum, içine de çörek qırintıları ve su da qoydum, deyilene göre kirpiler çörek yeyirlermiş...

Daha sonra, axşam yemeyinden sonra foto sessiya başladı. Ama ne başladı! Bu kirpi mene poz vermek istemir ki, istemir. Stolun üstüne qoymuşdum, üzü kamera terefe. Gel ki, men kameranın arxasına keçen kimi, bu bic kirpi arxasını mene döndererek stolun o biri ucuna gedir, dalınca gelmezsem ise ordan yere tullanaraq yene ya divan arxasına, ya da çarpayının altına qaçırdı. Belece bir yarim saata yaxın qaçdı tutdu oynadıq, ikimiz de sonda yorulduq. Tebii ki, men teslim olan deyildim, dedim luçse gel sen mene rahatlıqla poz ver, menim elime bir de 20 ilden sonra kirpi düşer ya düşmez. Mecbur olub poz vermeye başladı. İşıqlari söndürdüm, başladım çekmeye. Bu kirpi ümumiyyetle sevmirmiş gün işiğını, ele bayaqdan otağa buraxanda bir deşik axtarır ki, burnunu ve özünü soxsun ora. Ama qaranlıqda sakit dayanırdı, düz kameraya baxaraq. İlk vaxtlar flaşdan ürkürdü, sonra öyreşdi. Uzun sözün qısası, bir az çeke bildim, sonra dedi vse, sebrim tükendi. İşıqlari yandırdım, bir az da işıqlı şeraitde çekdim...

Uşaqlar deyirdiler ki, aparma onu Bakiya, o zaten teyyaredeki tezyiqe dözmez, hem de didergin salma onu elinden obasından, burax getsin. Onsuzda ezab vermisen ona, kirpi kirpi olalı bele ezab görmeyib (fotosessiya). Arada kirpi de finxırırdı, tikanları biz biz olurdu ki, her defe men bu fınxırmadan seksenirdim. Neyse ki, qezasız belasız bitdi çekimler. Yeqin sabah buraxaram onu azadlığa...

Bir az da çekdiyim şekillerden:

Çekirsen uje?


Nedir, kirpi görmemisen heç???


Sen heç bir qulağıvı bele qaldıra bilersen?


Bezdim uje


Ölüüremmmm, besdir daha!!!