MASTER_IER

Bir zamanlar bagdadi acliq, qitliq basina almisdi. Hamidan pis eziyyet ceken ise hamballar idi. Bir hambal yolla gederken burnuna corek iyi gelir, corek bisirilen eve yaxinlasir:

"Allah yolunda bir tike corek verin. Nece gundu bir loxma da agzima corek deymeyib."

Tendirin basindaki qadin teze corekleri qizina uzadir:

"Apar ver o hambala, qizim."

Qizcigaz corekleri qatlayir ve hambala verir. Hambal sevincinden az qala havaya ucurdu. Evine teref suretle istiqamet alir. Kim bilir nece gunluk acligini unudacaqdi. Ele bu an qarsidan gelen bir kisinin hirsli cagirisi onu durdurdu.

"Tez de gorum bu corekleri hansi evden aldin?"

Hambal geriye donub:

"O deeey, o evden"

Kisi hirsli-hirsli basini yelledi:

"Yanilmamisam, bele bir zamanda basqa kimin evinden corek cixar ki?"

Eve catar-catmaz sorusdu:

"Kim verib hambala coreyi?"

Evin xanimi qorxudan qizini gosterdi. Dusundu ki, qizi kicik oldugu ucun ona yazigi geler, doymez. Amma shukursuzluk ve azginliq bu kisinin qanina islemisdi. Elindeki agacla qizinin corek veren eline ele vurdu ki, qizcigazin bileyi zedelib burxuldu. Oz-ozune deyinir:

"Men her kese corek versem evde corek qalar?"

Halbuki, nemet shukur isteyir. Shukursuzluk nemetin elden getmesine sebeb olar. Tebii ki, bu shukursuzluyun de axiri bele olmali idi. Qisa zamanda kisinin isleri dayandi, sheherin merkezindeki magazasini satmaga mecbur oldu. Bir ara hetta evine corek de ala bilmedi. Bir gun axsam eve gelir ve qizina^ deyir:

"Artiq menden umidinizi uzun. Cunki bu axsam eve corek alacaq qeder de elime pul kecmedi. Get bazara, corek pulu iste."

Qizcigaz bazara gelir ve artiq satilmish magazalarinin qarshisinda durub belke bir tanish insana rast gelmek umidi ile gozleyir. Bunu goren magaza sahibi qizin yanina gelir:

"Sen fagir birine oxsayirsan, burada ne isin var?"

Qiz da veziyyeti ona danisir:

"Corek almaga da pulumuz qalmadi. Bir tanishdan corek pulu almaq umidi ile durmusam burda."

Magaza sahibi o saat elini cibine salir. 1 heftelik erzaq ehtiyatini gore bilecek qeder pul cixarib qizcigaza uzadur:

"Al, bununla istediyin qeder corek ala bilersen. Men de verilen nemetin shukrunu etmish olaram."

Qizcigaz elinin birini arxada saxlayib digeri ile pulu goturerken magaza sahibinin diqqetini celb edir:

"Elinde bir yara zad varsa mualice etdirim, niye gizledirsen? Allah mene nemet verdi, shukur etmek ucun yaxshiliq etmeliyem."

Qizcigaz evvelce tereddud etse de, sonra magaza sahibinin inadi onu danishmaga mecbur etdi:

"Men bir kasiba corek vermisdim. Atam yolda onu gormus ve coreyi haradan aldigini sorushmusdu. O da bizim ev gosterir. Atam eve gelince corek veren elime ele bir zerbe vudu ki, o vaxtdan bilekden zedelenib eyri qalib. Gostermeye utaniram. Buna gore de evde qalmisam."

Bu hekayeni dinleyen magaza sahibi qishqirmaga baslayir:

"Qonsular! Tez buraya gelin,, men xeyalimdaki qizil qelbli qizi tapdim! Heyat yoldasim budur, qarsimsa, siz de shahid olun."

"Corek isteyen hemin kasib adam men idim. Men hemin gun bir hambal idim. Elinin eyri qalmasina sebe men olmusam. Hemem sebeb olum, hem de seni bu halinla bas-basa buraxim? Allah razi olmaz. Seni gorunce icimden bir sevgi selinin baslamasini hiss etdim, mene corek veren qiza nece de oxsayir deye dusundum. Yanilmamisam demek. Senin atan shukursuzluk etdiyinden onun magazasini elinden alib mene verdi. Indi imtahan sirasi mendedi. Men de hemin shukursuzluyu etmek istemirem. Gel nigahli yoldasim ol menim, hem biz xosbaxt olaq, hem de atani sixintidan qutaraq."

Ve qizin atasigile gedirler...


"Shukr edersiniz coxaldaram, etmezsiniz sizden alib shukr edene vererem. Shukursuze de ezabim shiddetli olar..." (Qurani-Kerim 14/7)


Menbe: Ahmed Şahin, Yaşanmış Örnekleriyle Aradığımız İslam, Zaman Cep Kitapları 3, Feza Gazetecilik, İstanbul 2001