İki dost

Xəstəxana otağında iki nəfər xəstə yatırdı. Onlar ömürlük şikəstliyə məhkum idilər. Heç birisi tərpənə bilmirdi. Onlardan birisi pəncərənin qabağındakı çarpayıda, digəri isə otağın o biri küncündə ki, çarpayıda yatırdı. Pəncərə tərəfdə yatan xəstə hər səhər açılanda, dostuna pəncərədən gördüyü gözəlliklər barədə danışardı. - “Budur yenə uşaqlar valideynləri ilə parka gəliblər. Onlar necə də şəndirlər. Hamı gülür, danışır, sənlənir... Bax, yenə həmin oğlanla qız da burdadırlar. Onlar yenə baş-başa verib, xəyala dalıblar. Qanadlanıb, uçmaq istəyirlər...”

Günlər beləcə keçirdi. Çarpayısı pəncərə qarşısında olan xəstə hər gün bu söhbətləri edirdi. Bir gün pəncərə qarşısında yatan xəstənin ürəyi tutdu. Ona kömək lazım idi. Səsi çıxmırdı. Dostundan kömək istədi. Amma dostu... Ona kömək etmək fikiri yox idi. O bu günü çoxdan gözləyirdi. Gözləyirdi ki, xəstə yoldaşı nə vaxtsa oləcək və ondan sonra onun yerinə keçib, bütün eşitdiyi gözəllikləri öz gözü ilə görəcək... Bu fikirlə də o, həkimi çağırmadı...

Səhər açıldı. Onun xəstə yoldaşı artıq həyatda yox idi. O isə sevinirdi. Nəhayət ki, ölən yoldaşının yerinə keçəcəkdi. Belə də oldu. Öz xahişi ilə ölən yoldaşının yerinə keçirtdilər onu. Üzünü pəncərəyə tərəf çevirib, bayıra baxdı... Baxdı da... Ancaq qara divardan başqa heç nə görmədi...